Slakkengang

250 wekkers, 500 kaarsen, 125 doodshoofden en 22.000 levende slakken. Allemaal uitgespreid over 20 ton filosofieboeken. ‘Het Vanitasrecord’ van Koen Theys was in 2005 de opmerkelijkste installatie van het West-Vlaamse kunstenfestival Locus Loppem.
Het was een zicht en geur om nooit te vergeten. Slakken hangend aan wekkers en kaarsen, symbolen voor de vergankelijkheid. Slakken in de oogholtes van de doodshoofden, symbool voor de onvermijdelijke dood. En slakken die Nietzsche, Hegel, Sartre,… als symbool voor ijdelheid en hoogmoed tergend traag oppeuzelden.

Deze duidelijke les in nederigheid zou niet mis staan bij ‘big swinging dicks’ die nu vooral bezig zijn met hun eigen imago. Zij doen het vreugdevuur der ijdelheden gensteren op de markten. Ook deze week was het prijs aan weerszijden van de Atlantische Oceaan.

Als de Amerikaanse economie er maar niet bovenop geraakt, laten we toch gewoon nog eens de drukpersen lopen? Dat blijken althans verschillende Fed-bestuurders te denken, afgaand op de jongste notulen en de halfjaarlijkse trek van voorzitter Ben Bernanke naar Capitol Hill. Aanhoudende arbeidsmarktdoping kan de Amerikaanse economie op termijn wel in woelig water brengen. Monetaire stuurlui horen niet thuis op een budgettair schip. In dit ene geval staan de beste stuurlui dus wel degelijk aan wal.

Maar ook op het oude continent voert hoogmoed de boventoon. Net als de Fed lijken de Frankfurtse heren van stand te geloven dat zij als enige het schip drijvend kunnen houden. Dat siert de ECB, maar het is vooral misplaatste ijdelheid. Hoe meer ze zelf gaat geloven in haar rol van verlosser, hoe verder ze de weg van een monetarisering van de overscheidsschulddebacles inslaat. En dat staat op langere termijn onvermijdelijk haaks op haar primaire doelstelling: het garanderen van prijsstabiliteit.

De ijdelheid van de ECB gaat hand in hand met de hoogmoed van de Europese politici. Dat het Europa van de boterbergen en melkplassen is ‘geëvolueerd’ naar het Europa van de papierbergen, mogen zij grotendeels op hun conto schrijven. Zo lang ze hun kiespubliek blijven voorspiegelen dat het geen prijs zal moeten betalen voor de redding van de zwakke eurobroertjes, en dus ook hun eigen krakkemikkig politiek gekonkelfoes, komt er geen afdoende oplossing. Tot dan blijven we schuiven van Europese top naar top, al lijkt het steeds vaker van dieptepunt naar dieptepunt.

Het is dus tijd voor een statement. Ik heb al een idee, en het heeft te maken met 22.000 slakken. Er vallen meer dan genoeg inhoudsloze en uitzichtloze crisisverklaringen te vreten.

Daan Ballegeer - De Tijd
16.07.2011

back