Ondertussen in Electron

Electron, Belcrumweg. Een drieluik in een donkere loods. Twee vrouwen zitten op een ongemakkelijke bank en kijken naar de schermen. De beelden veranderen, de melodie blijft zich herhalen. Keer op keer.
Een recensent vergelijkt dit kunstwerk van de Belg Koen Theys et Het Laatste Oordeel, op doek onder meer vereeuwigd door Michelangelo, Jeroen Bosch en Lucas van Leyden. Maar dit is The Final Countdown, een in 2010 vervaardigde compilatie van ruim 2000YouTubefilmpjes met uitvoeringen van de gelijknamige hit van de Zweedse band Europe (1986). The Final Countdown, dieptepunt in de historie van de symfonische rock. Maar met twintig bier achter de kiezen, ook een dijk van een carnavalshit.
We zien wereldwijd amateurs, profs, solisten, kerkkoren, legerkapellen, oude rockers en EO-jongeren een poging wagen. Op piano, blokfluit, hoorn, zingend, op draaiorgel, kerkorgel, viool, gitaar. Zuiver of vals, steeds die intro: ta-da-da-da...
De twee dames geven het op. In de daaropvolgende minuten van eenzaamheid betrap ik mezelf er plots op dat ik meefluit. Het voelt alsof ik midden in een trip zit. Die psychedelische beelden, die kakofonie, het is één grote hersenspoeling.
Na nog eens 697 muzikanten en 293 intro’s schuiven een man en een vrouw aan. Hij geniet, lijkt zelfs even licht te headbangen.
Bij vertrek lacht de suppoost me bemoedigend toe. “Sommigen vinden het geweldig, anderen lopen na 5 minuten weg.” Ik ben en volhouder, maar heb de rest van de week een oorwurm van jewelste in mijn hoofd: ta-da-dà-da...

JH – Het Stadsblad, Breda
Okt. 201

back