KOEN THEYS

Op de monumentale muur achter dc inkom-balie van het S.M.A.K, wordt de 3D-projectie "Koen Theysland" uit 2008 getoond. Een massa digitale personages vormen samen de letters van de naam van de kunstenaar. De dynamische camerabeweging zorgt voor een rollercoastereffect, dat wordt versterkt door het gejuich en handgezwaai van de menigte, Hiermee is meteen de toon gezet voor dc eerste grote overzichtstentoonstelling van Koen Theys, de vader van de Belgische videokunst. Hoewel de kunstenaar pas vijftig is, omspant zijn oeuvre nu reeds een periode van meer dan 30 jaar. Theys liet zich begin jaren tachtig al opmerken met ambitieuze, epische producties die internationale weerklank vonden. Zijn werk stond mee aan de basis van de discoursvorming rond videokunst in België en Europa. Naast enkele sculpturen en fotocollages bestaat zijn oeuvre vooral uit monumentale videowerken, die ook de kern uitmaken van
Deze presentatie in het S.M.A.K.
De filmopnames zijn doorgaans het resultaat van monumentale, georkestreerde choreografieën. Ze getuigen van een doorgedreven kritiek op de moderne, kapitalistische maatschappij, telkens weer overgoten met een sausje humor of ironie. Omkeringen, vervormingen, verdubbelingen, spiegelingen, herhalingen en vooral humor en ironie: het zijn de belangrijkste kenmerken van deze barokke, overdadige beeldtaal.
`I Iet Vanitas Record' was in zijn oorspronkelijke vorm een gigantische installatie van wel 20m x 12m x 4m, een chaotische compositie van meer dan 20 ton hoeken, 125 schedels, computerschermen en honderden kaarsen, kralen, klokken en wekkerradio's. Daarop had Theys meer dan 20.000 levende slakken losgelaten die het geheel langzaam maar zeker vernietigden, net zoals de tijd elke vorm van leven aanvreet. De video is een knipoog naar de 17de-eeuwse traditie van vanitasschilderijen.
In 'Patria {Vive le roi! Vive la république!)1 toont Theys het Brusselse Martelarenplein, aan het Vlaams Parlement, waar een 400-tal slachtoffers van de Belgische revolutie begraven liggen. De helden van toen verving de kunstenaar door politiemannen. Niet trots en in het gelid, zoals het past bij een politiekorps, maar aan het dommelen of in slaap gevallen. Af en toe roepen sommigen onder hen in de drie Belgische landstalen slogans als ‘Vive le roi’, 'Lang lebe die Demokratie' of 'Leve mijn moeder!'. Patria laat zich leren als een spottende kritiek op het wereldwijd falen van politieke ideologieën in het algemeen en het failliet van de Belgische politieke idealen, waarvan tijdens de revolutie van 1830 de basis werd geformuleerd.
In de video 'Danaë' (2013) zien we veertien minuten lang anonieme achterwerken van vrouwen. Ze bewegen suggestief op flarden rapen hiphopmuzick. Theys draaide de originele beelden niet zelf maar trof ze in overvloed op YouTube aan. Het verbaasde hem dat zoveel vrouwen zich op zo'n manier voor de hele wereld te kijk zetten. Het lijkt wel alsof ze, eenzaam in hun kamer opgesloten, enkel nog via hun webcam contact met de buitenwereld kunnen leggen.

André De Nys – Kunstletters
apr 2013

back